Welcome In My Nightmare

Czasem w życiu już tak jest, że nadchodzą takie dni kiedy czujemy się jak ostatnie ścierwo.  Tych dni jest ostatnio zbyt dużo. Przywykłam do nich? Czy może po prostu ignoruje jak ¾ pozostałych spraw? Ja już sama nie wiem o co mi właściwie chodzi. Pojawiają się kolejne wątpliowści. Tak naprawde teraz nie jestem w stanie podjąć żadnej decyzji. Przyszłość nie jest pewna. Nawet ta najbliższa. Kolejny dzień jest dla mnie okropny. Boję się go. Nie wiem co mnie czeka, co będę musiała zrobić, czemu stawić czoła… Boję się pójść spać. Jak się obudzę – witaj nowy dniu! Podczas snu – witajcie koszmary! Już sama nie wiem czego tak naprawdę chcę. To mnie męczy. Sprawia, że czuję się nie tylko niesamodzielna i uzależniona od innych, ale też obca. Nie obca dla ludzi, lecz dla samej siebie. Nie poznaję tej osoby, którą jestem. Zmienić się nie mogę. Próbowałam… Więc co mam teraz zrobic? Na to też nie odpowiem, ponieważ na 99% pytań nie jestem w stanie udzielić odpowiedzi. To irytujące. Irytujące tak samo jak moje irracjonalne, puste zachowanie. Milczę całymi dniami. Nie wiem dlaczego. Po prostu chyba chodzi o to, że nie odczuwam potrzeby rozmowy z kimś, bliskość fizycznej innych. Wolę tkwić sama w mojej zimnej skourupy, której nikt nie jest w stanie przebić. No może oprócz jednej osoby. „Daj sobie czas.” – ok.